maandag 30 januari 2012

Life's a bitch

Ik hou van oorbellen. Ik heb zelfs een pinterest-pagina exclusief gewijd aan oorsieraden.
Geen ringen, armbanden of kettingen voor mij. Dat voelt ge zo hard, dat doe ik om de vijf minuten uit en leg ik dan weer weg voor een zeer lange tijd.

Maar oorbellen dat stoort niet. En dan geen kleine knopjes of discrete ringetjes. Neen, als ge dan toch geen andere juwelen draagt dan mogen die oorbellen wel opvallen.

Het dragen van grote oorbellen stamt al uit mijn puberteit. Ik heb voor het grootste deel van mijn leven kort haar gehad. Eerst omdat dat moest van mijn moeder en daarna omdat ik het zelf wou. En als opgroeiend puber meisje is het zo- niet-cool, als iedereen u aanspreekt met "allez manneke, zeg het eens". Ik had nochthans toen ook al een behoorlijk stel borsten (ander puber-trauma: coopertest tijdens LO zonder behoorlijke sportBH, maar wel jongens langs de kant).

Opvallende oorbellen dus. Dat maakt dat uw kinderen die oorbellen ook zien. En dat uw dochter van 5 jaar vraagt of ze ook mag. En dat mag, voor het lentefeest. Met het hele gezinnetje naar de juwelier. Voor de rest van de namiddag een boos zwijgend kind, omdat het toch meer pijn deed dan dat mama zich blijkbaar herinnerde. Een kind dat eindelijk terug praat, na omkoping met een ijsje.

Daarna een tweede dochter. Een dochter die per definitie alles hetzelfde wil als haar oudere zus. Want anders is HET NIET EERLIJK !!! Een jaar later dus terug naar dezelfde juwelier met z'n allen. Dochter schrikt minder van de pijn, dankzij een zus die haar op de meest helse pijnen heeft voorbereid. En natuurlijk daarna een ijsje, want anders is HET NIET EERLIJK!!

We springen nu naar drie jaar later. Ik zit in de auto met mijne zoon.
Kaan: "Mama, ik doe binnenkort mijn lentefeest, hè" (voelt ge hem al komen??)
Ik: " Hm, hm"
Kaan: "Mag ik dan ook oorbellen laten schieten?"
Ik: "Nee schat"
Kaan: "MAAR, Maya en Finn mochten da ook!!!"
Ik: "Ja maar voor jongens is dat anders dan voor meisjes." "Kijk; maar eens op school daar is geen enkele (gelukkig) jongen met een oorbel."
Kaan: "De papa van Yorn heeft wel oorbellen"
Ik: "Ja, maar die is ouder. Oorbellen voor jongens, is als wanneer uw zussen een tatoeage wilden voor hun lentefeest. Dat gaat niet voor kleine kinderen. Dat is te raar."
Kaan: "Mag ik dan een taoeage?" (OMG, soms maakt ge het alleen maar erger met al dat uitgeleg)
Ik: "Daar hebben we het nog eens over als ge 18 jaar zijt!" (Dit wou ik zo hard nooit zeggen tegen mijn kinderen)

En daar zit ik dan in de auto. Met een 7-jarig jongetje, armen gekruist voor zijn borst, frons tussen zijn wenkbrauwen en weigerend nog iets te zeggen. Want hij krijgt geen tatoeage voor zijn lentefeest.

Wat schiet er nog over voor de echte puberteit? En wil ik dat wel weten?


vrijdag 6 januari 2012

Het eerste maaksel van 2005

eerste en enige zoon
stoere bink
klein hartje
tetterkont
uittester van alles wat niet mag
fletser
lieve vriend
vetzakske
womaniser
...