vrijdag 30 maart 2012

Het leven zoals het is: badkamer

De vrouw is moe. Ze besluit uit gemakzucht haar jongste kind, dat een humeur heeft om op te schieten en alleen maar het woord nee bezigt, in bad te doen. Haar zoon besluit mee te gaan. "Goed", denkt de vrouw dan hoef ik de baby niet bezig te houden in bad. Haar oudste dochter zit achter de computer en de andere dochter zit bij de buren.

Na een tijdje op een stoel in de badkamer te hebben zitten soezen, besluit de vrouw om haar badende kinderen toch maar even te wassen. Dit geeft geen problemen bij de baby, maar bij haar zoon stuit ze op problemen, want wassen " kriebelt plots heel hard". En dus moet de zoon wegglibberen van het washandje en dus moet de vrouw zich steeds verder uitrekken.

Dit tafereel speelt zich af in een vrij nieuwe badkamer. Een badkamer die de man zelf gemaakt heeft. Een badkamer die hem een halve vinger gekost heeft. Een badkamer die mooi is, maar ook zeer glad.

De combinatie van een wegglibberende zoon en een gladde vloer zorgt ervoor dat de vrouw uitglijdt. Ze valt met een oempf op de rand van het bad, met heel haar gewicht op haar linkerzij, rechterarm uitgestrekt met aan het einde een washandje richting zoon en een rechterbeen dat onaangenaam in contact komt met de punt van een kastdeurtje.

Op een ander moment zou de vrouw lachen. Maar vandaag niet. Ze is te moe, een beetje ziekskes en het is gewoon ook niet het juiste moment van de maand. Ze begint gewoon te huilen. Niet stil, maar luid, met harde snikken. Ze vlucht uit de badkamer en laat haar ongeïnteresseerde baby en geschokte zoon achter in de badkamer.

Na 2 minuten snikken in de wc, zonder deuren, staat daar de oudste dochter. Ze legt haar hand op de rug van haar moeder en vraagt bezorgd wat er gebeurd is. Terwijl ze haar moeder geruststellend over de rug wrijft leidt ze haar naar een stoel in de badkamer. De vrouw kalmeert. De oudste dochter blijft is de badkamer rondhangen, af en toe controlerend of haar moeder ok is.

Nadat de vrouw haar oudste dochter heeft verzekerd dat alles nu ok is en dat het wel lukt, vertrekt de oudste dochter terug computerwaarts nog streng roepend: "Als ge nog eens valt roept ge mij direct hoor!!"

De vrouw plukt de baby, zonder veel woorden en gedoe, uit bad, geeft de stille zoon een handdoek en begeeft zich naar het bed van de baby.

Als ze beneden komt, ziet ze haar zoon opruimen en borstelen. "Waarom", vraagt ze. "Ik voel me schuldig", zegt de zoon.

En dan beseft de vrouw twee dingen:

- naast chantage, omkoperij en gewoonweg hard roepen, is huilen vanaf nu misschien ook wel een optie om dingen gedaan te krijgen

- als ze ooit niet meer voor zichzelf kan zorgen, belt ze haar oudste dochter.



7 opmerkingen:

  1. Ewel ik denk dat die truc echt wel werkt hoor, wenen.

    Ik ken iemand die dat altijd toepaste toen haar kinderen niet wilden luisteren, ze weende en toen waren die kinderen opeens doodbraaf ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh, ik kan mij het breekpunt zo inbeelden, ocharmkes!
    Al een geluk dat ge er nog iets uit geleerd hebt! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Daar moet je inderdaad geen vier kinderen voor hebben! Ik,kom dat ook tegen met twee:-

    BeantwoordenVerwijderen
  4. nogal een chance dat er dan oudste dochters in de buurt zijn op zo'n moment hé

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Weeral zo beeldend geschreven. Ik zie het helemaal voor me.
    Hopelijk zijn de blauwe plekken verdwenen.
    Ook zo'n badkamermoment gehad. Zonder vallen, maar ook met tranen. Ze waren daarna zo mak als een lammetje daarna.Manlief kwam toen maar toegesneld. (hij was van hoofdwacht en heeft bijna heel het weekend moeten werken)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Klinkt pijnlijk, maar 't is wel mooi beschreven, dus dat maakt ook veel goed he ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Oh, herkenbaar. Hier springt de oudste zoon dan ook flink bij, ongevraagd.

    BeantwoordenVerwijderen