maandag 30 december 2013

Reppig

Ik schaam mij soms wel een beetje voor mijn huishouden.

Niet voor mijn kinderen, ik weet niet precies hoe we het gedaan hebben (dus verwacht geen goed raad), maar ik krijg vaak complimenten over hen. Over hoe gemakkelijk ze zijn en dat ze zo goed helpen en ooh zo beleefd zijn. Waarschijnlijk spreiden ze zo duchtig met die kwaliteiten dat die thuis uitgeput zijn. Ik merk daar niet altijd iets, van die hulpvaardigheid ("als ge ergens langsloopt en het valt, kunt ge het dan AUB ook oprapen") of beleefdheid
("Wat zegt ge als ge een boer laat?"   "Astublieft?") of gemakkelijkheid ("Als ge nu niet binnen de drie tellen uw schoenen aandoet, dan gaat ge op uw blote voeten mee").

Maar goed ge kunt ergens met hen komen en zelfs vaker. Geen schaamte nodig op het kinderfront dus.

Maar mijn huis en ons dagelijks leven, dat ik zo ne rommel. Zo zonder routine, regelmaat en orde vaak.Op een doordeweekse dag zorgt school en werk voor regelmaat en routine. En het feit dat we niet thuis zijn door school en werk zorgt voor een zekere mate van orde.

Maar in de vakantie...Man o man, wat is het hier dan een zooitje ongeregeld en een zwijnestal. Kinderen die ne hele dag in pyjama rondlopen en soms pas om half 12 aan hun cornflakes beginnen. Rond avondetenstijd merken dat ge niks in huis hebt en dus maar weer boterhammen eten.

Overal speelgoed en hondenharen (die mijn lief bijna manisch elke dag weg stofzuigt, maar die een half uur later weer rond dwarrelen). Begonnen vakantie-projecten die liggen te wachten op afwerking : een kinderkamer vol stapeltjes kleren, want de oude kast staat al beneden maar de nieuwe zit nog in de doos, een keuken vol potten en deeg en gestolde chocola van de uitgeprobeerde cakepops, ...

Iedereen ligt altijd te laat in bed: de kinderen omdat het vakantie is en ge hen iets gunt (of ze zijn zo stil dat ge ze vergeet) en gij omdat zij zo laat in bed liggen en ge uwzelf nog wat gunt.

Dat is op zich niet zo erg allemaal zo lang dat binnenshuis blijft, tot er dan onverwachts iemand binnenkomt en struikelt over begaaide kinderen en behaard speelgoed en een hond die op hen blijft springen met modderpoten.

Maar het meest schaamtevolle gebeurde vorige week.

Mijn schoonouders kwamen langs en trotseerden en negeerden al het bovenstaande. Ze aaiden de springende hond, stapten over speelgoed, klopten haren van hun boek, knuffelden smoezelige kleinkinderen, keken niet richting keuken en zochten een vrije stoel.

Terwijl ik met mijn schoonmoeder sprak, hielp ik de kleinste met haar potje zoeken, deed haar broek naar beneden voor een grote boodschap, veegde haar billen af en besloot om eerst mijn schoonmoeder te helpen met iets en dan het potje weg te kiepen.

"Heeft iemand het potje van Juno al leeggemaakt" vroeg ik even later aan een stel luie kinderen.
"Nee, nope, neeje." (zie ik al dat ze lui zijn)
"Juke, heb jij je potje leeggemaakt?" (ze is nog zo klein dat ze graag dingen doet)
"Nee, mama"

Ik ga niet in detail vertellen wat ik toen zag, want het is te schaamtevol, maar kan wel melden dat onze hond geen avondeten meer nodig had.

En dan denk ik: alleen hier kan zo iets walgelijks en reppig gebeuren. Of nie????



maandag 16 december 2013

creatief met zus

Ik wandel door het Carrefourke met mijn jongste telg.
Ik duw de kar, zij zit in het stoeltje.
Ik stop aan de charcuterie om boterhamworst en salami te nemen.
Zij zwaait met haar benen en kijkt wat rond.
Ik leg het vlees in de kar.

Plots kijkt ze mij aan en ik kan bijna een lichtje boven haar hoofd zien branden.
"Mama, kijk wat ik kan!"
Ze kruist haar armen,
steekt de wijsvingers van beiden handen op en zegt:
"Fok joe bisj".
Ze glundert en wacht grijnzend af tot ik haar de hemel in prijs.

Ik weet niet goed wat ik eerst zal doen: lachen, kijven of doen alsof het niet gebeurd is.
Ik besluit niet boos te zijn.
Het is eigenlijk ook wel grappig.
Een kleuter van drie die foute vingers opsteekt en fout Engels praat.
Een onschuldig kindje op een doorsnee zondag die onwetend vulgair doet en daar heel fier op is.

Ik vertel haar daar aan de charcuterie in het Carrefourke, dat wat ze zegt niet zo netjes is. Dat ze het zeker niet in de klas mag zeggen, want dat haar juf (die heilig is) dat niet mooi vindt.

Thuis heb ik nog een gesprek met een bijna negenjarige huisgenoot.
Een huisgenoot die het wel grappig vindt om zijn kleine zus vuile woorden en gebaren te leren.
Een huisgenoot die belooft het nooit meer te doen, maar die het vooral jammer vindt dat hij er niet bij was daar in het Carrefourke aan de charcuterie.




maandag 28 oktober 2013

Waarom wij nog steeds geen nieuw zetels hebben part2 (Das boot)

Al die willen te kaap'ren varen, moet mannen met baarden zijn.

Jaws

Land in zicht

Jack Sparrow

peddels en een borstelminnende haai

Bemanning

vrijdag 25 oktober 2013

Bloed, diaree en tranen

4 kinderen dus. Dat is behoorlijk veel werk af en toe. Ik doe ook veel van dat werk alleen. Mijn wederhelft werkt veel en lang want 4 kinderen dat kost wel wat. Ik werk maar half time, dus neem ik bijna alles ivm de kinderen en het huishouden op mij. En dat is ok. Ik kan dat, niet altijd even netjes, tot een goed einde brengen. Zolang ik af en toe wat mag zagen en klagen, houd ik dat vol. Vind ik dat meestal wel leuk. Dit is mijn hoofdberoep en ik ben daar redelijk goed in. Ik ben maar af en toe zielig. Ik ben maar af en toe de kluts kwijt. Het gebeurt maar af en toe dat alles op één en dezelfde dag misgaat.

Op donderdag bijvoorbeeld. De enige dag dat ik ook in de namiddag werk tot 15 uur. Ik ga dan van mijn werk naar een school door naar een andere school door naar een huis van een jongetje dat ik meepak door naar mijn huis waar ik 2 kinderen drop. Deze donderdag ging ik daarna door naar oma, want daar deed nr 4 haar middagdutje.

Ik kreeg nr 4 zonder broek terug van oma. Want ze had (weer) een ongelukje. Neen, niet van het natte soort, maar van de meer vastere bruine soort (sorry voor de details). Nr 4 is een ophoudertje, tot dat niet meer helemaal lukt. Ik nam haar mee naar huis.

Tussen het koken en huiswerk begeleiden, zat ik op de vloer naast het potje. Op dat potje zat nr 4 te huilen terwijl ik als een ware vroedvrouw zei: "allez schat, duwen, pitst maar in mijn handen, ik tel tot drie en dan nog eens duwen,...". Ze liet los, waarop haar lichaam als reactie alles losliet. Ik ging verder met koken en huiswerk begeleiden, maar wisselde dit nu af met benen en billen vegen en broeken omwisselen.

Iedereen at en ik ging naar de kinesist met nr2, terwijl de rest thuis voor Tv lag. Combineerde het wachten in de auto met het afhandelen van wat telefoontjes. Na een uur was ik thuis en stak ik nr 4 in bad. Ze rook niet meer zo fris.

En net toen ik dacht:" pf, seffens kan ik efkes zitten", hoorde ik gesnik en stond daar nr 3 in onderbroek met bloed stromend langs zijn arm. Ik ging over in kalmerende modus: "Wat is er schat, kom maar hier, steek uwe vinger onder de kraan, ..." Er volgde een verward verhaal over boekjes en per ongeluk een vinger die een mes raakte. En daar stond ik met een blote kleuter, een bloedende zoon, een oudste dochter die washandjes voor het stelpen aanleverde en geen man in de buurt.

Ik ging over in de opties-overwegende modus. Gaf oudere dochters instructies om kleuter aan te kleden en voor te lezen, kleedde de zoon aan, belde man die te ver weg bleek om van nut te zijn, belde zus die pas over 40 minuten van nut kon zijn, schrapte grootouders want niet thuis, ... En besliste dan maar dat de oudste dochter met twaalf jaar wel oud genoeg is om te babysitten en vertrok met een klappertandende zoon naar de spoed.

Daar wachten wij ongeveer 2 uur, waarin hij opbiechtte dat het geen ongeluk was (hij ging gewoon blaadjes snijden uit een boek met een vers stanleymes), waarin ik hem op het hart drukte om dingen eerst te vragen en aub nooit meer een stanleymes te gebruiken zonder het omhulsel. Zijn vinger werd geplakt, we gingen naar huis en ik stak iedereen in bed.

Neergeploft in de zetel overliep ik de dag en dacht: "amai, ik moet wel een strenge moeder zijn als mijne zoon er, zelfs bloedend als een rund, aan denkt om te liegen over wat er precies gebeurd is!" Een dag later opperde ik deze overpeinzing al lachend aan mijn oudste dochter. Ik kreeg geen :" Nee, nee ge zijt een lieve mama!", maar een "Tja, dat zal niet zonder reden zijn." Wacht maar tot hare vinger er af ligt....



zondag 20 oktober 2013

Waarom wij nog steeds geen nieuw zetels hebben...

Ik heb vier leuke kinderen. Soms vervloek ik ze, soms ergeren ze me dood, maar eigenlijk zijn het geweldige kinderen. Ze zijn lief en ge kunt ermee buiten komen. Ze zijn alle vier hun eigen zelve.

Na mijn eerste rustige, stille boeleke, dacht ik: "Wat voor iets zal da tweede kind worden?" En het werd weer een schoon boeleke, maar dan een heel hevig,luid en koppig. De derde keer maakte ik me zorgen: "Wat schiet er nu nog over voor nummer drie?"  Het boeleke kreeg een ander geslacht en deed dat geslacht alle eer aan: ballen, auto's, grenzen verleggen, de kunst om van alles een wapen te maken,... het werd weer iets anders.

Ik wist al vanaf dat ik kon nadenken dat ik mama wilde worden van 4 kinderen. Mijn lief was daar minder zeker over, over dat nummertje vier. Na zes jaar wachten kwam boeleke nummer 4 toch.

En het was weer iets anders. Een ontzettend grappig en sociaal kind dat iedereen rond haar vingertje draait en graag publiek heeft.

En met het stijgen van het aantal boelekes steeg het slaaptekort en de rommel en de geldzorgen en dus ook de ergernis. Maar wat het meeste steeg was het aantal decibels soms vanwege ergernis omwille van slaaptekort en rommel, maar even vaak door plezier.






zaterdag 5 oktober 2013

scheer u weg

"Mama, ik wil mijn benen eindelijk eens scheren" zei ze stellig.
"Waarom" vroeg ik licht geërgerd, "heel de zomer hebt ge met shortjes rondgelopen en nu in de winter wilt ge ineens uw benen scheren??"
"Ja maar, mama nu heb ik L.O.!!"

Ach ja, L.O. in het middelbaar, dat betekent verplicht een shortje en een witte T-shirtje. In mijne middelbare schooltijd (zo gauw ge meer dan twintig jaar de tijd in moet zonder in uw peuterperiode terecht te komen begint ge te klinken als een bomma) was dat niet anders. Nu mag mijn dochter tenminste zelf het verplichte shortje gaan kopen, als het maar zwart is en boven de knie komt.

Wij moesten dat halen in het winkeltje van de school (het had ne naam ,dat winkeltje, maar die ben ik, als een echte bomma, vergeten). Het was een lelijk blauw shortje. Niks boven de knie en niks zwart. Ons verplichte shortje was glimmend donkerblauw en kwam tot halverwege uw billen. Het was gemaakt van één of ander synthetisch stretch materiaal. Ik haatte dat shortje. Ik wil veel tonen, maar mijn benen liever niet, toen niet en nu nog minder.

Ik weet nog dat we cooper-test hadden in het 5de middelbaar. We moesten rondes lopen op een atletiekpiste (de leerkracht LO liep uiteraard niet mee en had een warme en alles bedekkende joggingbroek aan). Ik haat lopen. Nog meer in een lelijk, glimmend shortje terwijl de (puber)jongens ook les hadden op het gras in het midden van de piste. Niet alleen konden die jongens bijna heel mijn benen zien, maar ik had al borsten en die bewogen nogal veel tijdens het rennen. Moeilijk hoor, lopen met één arm gekruist voor uw borsten terwijl ge uwe andere arm nodig hebt om compulsief uw shortje naar beneden te trekken. Gelukkig had ik mijn benen geschoren!

Mijn benen scheren, dat deed ik toen al lang. De eerste keer deed ik het stiekem, met mijn moeder haar gerief. Zoals vaak, wanneer ik iets stiekem deed/doe, liep het allemaal niet van een leien dakje. Ik hield het scheermes scheef en schoor een hele reep opperhuid van mijn rechter scheenbeen. Ik kwam met een bloedend been uit de badkamer, loog dat ik gevallen was en moest de week daarna op tenniskamp (als straf van god) mijn tennissokken drie keer wassen met shampoo omdat de wonde bleef opengaan en ik liever witte dan rode sokken wilde.

Om kort te zijn: mijn dochter kreeg naast mijn scheerzege ook een korte scheervoorlichting.


maandag 23 september 2013

Wat als... een puppy ook voordelen had

Ik weet dat ik het beloofd heb, maar vermits het mijn blog is, ga ik die belofte aan mijn laars lappen. Ik wil jullie namelijk een update geven van mijn leven met hond en hoe hard ik ook probeer, zonder klagen en zagen zal ik er niet komen.

Een hond heeft nochthans ook wel voordelen. Ge moet er efkes naar zoeken, maar ze zijn er die voordelen.

Zo is ons huis opgeruimder dan ooit tervoren. Dat moet ook wel. Niemand durft hier nog iets op de grond te laten liggen. Elk kleinste snippertje rommel dat op de grond ligt wordt immers vermalen tot pulp, nat gezeverd of versierd met tandafdrukken. Ik zeg het u: kinderen leren snel van hun fouten als het moet.

Het liefst vermaalt de hond papier. Dit heeft als voordeel dat de papierbak uit de bureau van mijn lief minder vaak naar het containerpark zal moeten, een nadeel is echter dat onze tuin er vrij marginaal uitziet. Er is nog weinig gras te zien, kapot gebeten rommel en snippers papier zijn wel te zien. Dat papier zou volgend jaar wel een voordeel kunnen zijn, als zou blijken dat papier goede compost is voor gras. Ik hou u op de hoogte.

Een ander voordeel is dat we nooit een versnipperaar zullen moeten aanschaffen. Niet dat we dat wilden, maar soms moet ge gewoon voordelen verzinnen om het allemaal wat in evenwicht te houden.

Onze hond heeft buiten een liefde voor papier ook een liefde voor het aanvallen van borstels. Dit zou grappig zijn als het om stilstaande borstels ging, maar het gaat wel degelijk om bewegende borstels. Geloof me, het is vrij moeilijk om uw huis te vegen als er een hond aan uwe borstel hangt. Een voordeel is dat de hond het enkel op veegborstels gemunt heeft en niet op haar- of tandenborstels, want dat zou dramatisch zijn. (soms moet ge heeel hard op zoek naar voordelen, maar wie zoekt die vindt).

Ik had in mijn vorige klaagzang niet vermeld dat onze hond de kat geweldig vindt. De kat vindt de hond echter afstotelijk. De hond zoekt de kat op, blaft van blijdschap, huppelt, hijgt, springt en de kat blaast en krabt naar de hond. En dit zo'n honderd keer per dag. De kattenklauwen hebben nog geen hondenoog geraakt (want dit kan, vertelde de poetsvrouw in geuren en bloederige kleuren). Ha, weer een voordeel.

Een ander voordeel is dat ge met een hond moet gaan wandelen. Zelfs als ge niet wilt, moet het. Ge denkt soms; "pff, ik heb echt geen zin om met de hond te gaan wandelen". De hond blaft dan onophoudelijk, en springt op zetels en sleurt knuffels naar de tuin en dan gaat ge toch. En dat is sport waar ge niet onderuit kunt, ideale motivatie dus.

Ge kunt dat wandelen bv. ook romantisch bekijken en dat samen met uw lief doen. En dan bv. overvallen worden door een bui, die een stortbui wordt, die een hagelbui wordt. En ge moet dan gaan schuilen in een schuurtje, want ge hebt geen regenjas aan en ook een kleuter bij en hagel doet pijn. En dan zou ge bv. toch door kunnen wandelen, ge zou zelfs langs een stukje drukke, smalle baan kunnen gaan met een buggy die niet door de modder en overvloedig gestrooide kiezel op de berm kan, en dan moet ge over de straat. En om het extra grappig te maken zou er ook nog een bus door een gigantische plas moeten rijden waardoor ook alles onder uwe jas nat is. Wow, dat zijn zelfs 3 voordelen: sport, romantiek en lachen!!!

Amai, dat zijn eigenlijk best wel veel voordelen. Eigenlijk heb ik mijn belofte niet gebroken. Wat weer een voordeel is. Ik had al veel eerder een hond moeten nemen.

woensdag 4 september 2013

puberandus ambetantus

Ik woon momenteel samen met (onder andere) twee tieners. Eén exemplaar is al 2 jaar tiener  de andere is bezig aan haar eerste jaar. Beide exemplaren zijn van het vrouwelijke geslacht.

Is het nu echt zo erg? hoor ik u denken. Wel, ik ben natuurlijk nog geen expert. Ten eerste heb ik (voorlopig) enkel vrouwelijke exemplaren rondlopen. Ten tweede, zit ik volgens andere (meer ervaren moeders) nog maar aan het begin van de ellende. Ten derde, mag je natuurlijk nooit veralgemenen, want veel hangt ook af van het karakter van het geobserveerde exemplaar.

Dingen die mij al opvielen:

- tieners stinken en jammer genoeg gaat dit samen met een tegenzin voor douchen.

- als je een tiener dan toch zo ver krijgt om zijn oksels te reinigen onder de douche, krijg je
voornoemde tiener met geen stokken meer onder de douche uit.

- ze vinden u (zijnde een ouder) een behoorlijk oncool en ouderwets iets. (O M G, da's echt een bomma gsm die gij hebt)

- ze zuchten veel en draaien met hun ogen (veel meisje leren dit al op jongere leeftijd). Ze zeggen vaak "jahaa" of "neehee" en zuchten en draaien dan met hun ogen.

- ze haten u en vinden u streng, kunnen soms in tranen en razernij uitbarsten om het minste om dan 5 minuten later in uwe nek te vliegen: "lieve mamie, ge zijt zo schattig!".

- ze zijn zich zeer bewust van zichzelf, staan veel voor de spiegel, testen kapsels, outfits en schmink uit, maar ruiken zichzelf raar genoeg niet.

- Als tieners toch in de douche gaan (vrijwillig of onder dwang) dan melden ze dit aan elk aanwezig gezinslid.  Er moest maar iemand binnenkomen in de badkamer als ge poedelnaakt onder de douche staat. Met z'n alle in de badkamer staan als moeder doucht is daarentegen geen probleem (terwijl die toch iets meer schaamtevolle probleemzones heeft)

- ze haten niet alleen u, maar ook dingen die ze niet leuk vinden. Neen, echt ze HATEN het. Tot er iets leuks gebeurt en dan was het de beste tijd van hun leven.

- Tieners praten met uitroeptekens en harde, algemene woorden: alles en iedereen is/zijn vet/cool/mega/superstom/afschuwelijk/...

- Tieners kijken niet graag naar tongzoenen op de teevee. Ze hebben dan dorst en rennen naar de keuken of kreunen: "oooooh, daar kan ik dus echt nie tegen."  Ouders die knuffelen/zoenen zijn zijn ook "af-schu-we-lijk"!!!!

- Tieners slapen uit. Waar ge u eerst ergerde aan het vroege opstaansuur van uw spruit, zijt ge nu licht geërgerd (= jaloers) omdat ze om 11 uur nog steeds niet boven water zijn.

- Tieners zijn soms stil, broeierig, ze gebruiken dan liefst hun haar of een trui met kap om hun gezicht te verbergen. Dit fenomeen stelt zich vooral rond de middag als ze zich eindelijk uit hun bed slepen.

- Ze vertellen nog steeds een gebeurtenis tot in de kleinste details, maar in tegenstelling tot jongere kinderen, klopt de chronologie wel (beter).

- Ze zitten soms in snauw-modus. Wat ze ook zeggen het komt er snauwerig en slechtgezind uit, zelfs als ze niet slechtgezind zijn.  In plaats van te vragen "Waarom ligt dat boek hier?" zeggen (snauwen) ze "Wa ligt da boek hier te doen!!!"

Zullen we deze fase dan maar overslaan vraagt u zich nu af?

Bwa, tieners zijn nog steeds schattig. Ze leren nog steeds bij. De wereld gaat nog steeds voor hen open. Het blijft als ouder (ondanks de boven vernoemde ongemakken) nog steeds mooi en grappig om dat te zien gebeuren.

Ze rijden bv. al alleen met de fiets en ontdekken hoe hun omgeving in elkaar zit ("oh, geraak ik langs hier in de stad??").

Of ze "regelen" zelf hun leven. ("ik fiets eventjes naar de carrefour om de joepie te halen" om dan 5 minuten later te sms'en "Mag ik doorfietsen naar Hanne?" om dan 15 minuten later te sms'en "Mogen we naar de stad?" om dan 10 minuten later te sms'en "Mag ik een boek kopen in de stad"...)

Ze snappen humor beter (tenzij het ten koste van hunzelf gaat), kunnen al meekijken naar minder erge programma's en films, hoeven niet altijd overal mee naartoe gepakt te worden, ze maken zelf een cake van nul (maar ruimen uiteraard nog steeds enkel onder dwang op), kunnen het afwasmachine uitladen, kunnen al meepraten over "gewichtige" dingen, ....

Ze leven, zoals kinderen, nog steeds heel erg in het nu. En willen plots heel graag iets, en dan liefst nu meteen zoals bv. een hond. Alleen komen ze met nog meer argumenten en zelfs bronmateriaal om te bewijzen dat het kan en dat het zelfs NU kan. ("Kijk, mama ik heb op tweedehands.be een hond gevonden die kost maar heel weinig en je hoeft zelfs niet ver te rijden om hem te gaan halen")

Ik vind het voorlopig dus nog wel oké (niet dat ik er veel over te zeggen heb). We zullen zien of dat zo blijft...








vrijdag 26 juli 2013

over die keer dat we het ons weer aandeden

Ik zou u kunnen vertellen over de hectische laatste week van het schooljaar en zo meteen aan een reeks van vele excuses beginnen waarom het hier zo stil was.

Ik zou ook kunnen vertellen over onze vakantie in Frankrijk (en verder excuseren). Een vakantie die al op vrijdag 28 juni begon. Schaam op ons: de kinderen niet naar school de laatste halve dag van het jaar. (ik doe nu wel stoer, maar ik vond dat echt eng, zeker toen Pascal Smet er ook over begon te zagen en zeker toen ik naar mijn voeten kreeg op de school van één van mijn bloedjes).

We zagen op die vakantie:
de franse zachtbloem (zo gedoopt omwille van zijn zachtheid en omdat hij in Frankrijk woont)

de zee

grapjassen

slapende kindjes

kindjes zonder zcherm
olifanten


hans

nog slapende kindjes

mooie Franse dorpjes waar ook dieven wonen die domme (sorry schat) toeristen bestelen

Ik zou kunnen schrijven over hoe fijn het was dat mijn lief 3 weken thuis was. en dat hij ook eens kookte en er zelfs mooie foto's van nam.
curry met spinazie en zoete aardappel

focacia

wok met linzen en ananas-komkommersla
Ik zou u kunnen voorstellen aan onze kippen: omelet en stik (dat komt ervan als ge nie kunt kiezen tussen chick en stitch). Twee kippen die wij al veel restjes hebben kunnen geven en die ons in ruil al een paar mini-eitjes gaven.
omelet en stik
Maar ik zou echt liever eventjes zagen over een ander, nieuw gezinslid. Ja ja, ik weet het, ik heb er zelf voor gekozen. Ik zal het gezaag dan beperken tot deze ene keer en daarna slik ik alle geweeklaag in.

En ook nog eventjes: ècht mijn eigen keuze, was het niet. Ik doe het voor mijn tweede dochter. Het is haar ooit beloofd. Die ooit werd verlegd naar het nieuwe huis en daarna naar het omheinen van de tuin. Maar toen wilde we geen omheining meer en we gunde het haar zo, want ze heeft het soms zo zwaar.

En dus deden we wat we meestal doen als we belangrijke dingen moeten beslissen (zoals het nemen van 1, 2, 3, 4 kinderen, het bouwen van een huis, het boeken van een vakantie,...). We praten er uitvoerig over, beseffen dat er veel meer na- dan voordelen zijn en doen het dan toch.

We hebben dus nu een hond. Ze heet Lis, is kei-schattig en cute (vraag maar aan eender welk meisje van +10) en vervelend. Ze zou verzorgd worden door dochter nummer twee. Uiteraard doen ik en het lief het nu. Want zo gaat dat met kinderen en dierenverzorg-beloftes. Die beloftes zijn zo loos als het maar kan.
lisseke pisseke

En dus loop ik om 6 uur 's ochtends (in de vakantie) rond met bruine schijtzakskes, met een puppy aan de leiband. Ik loop niet alleen rond. De beide buurmannen zijn ook al wakker. Ze kunnen zich zodoende vergapen aan mijn pyjama-broek en nachtkleed. Geen mooi zicht want niets wordt ondersteund op dat moment van de dag.

En dus veeg ik pipi van de puppy op terwijl achter mijn rug de kleuter vergeet om op het potje te gaan. Terwijl ik die pipi opruim kauwt de hond de zetel stuk of kakt in de rooster van de vloer-chauffage.

Om het allemaal nog prettiger te maken, hebben we geen omheining en dus moet de puppy non-stop in het oog gehouden worden. Binnen omwille van pipi-gevaar, buiten omwille van wegloop-gevaar en kaka in de tuin van één van de voornoemde buurmannen-gevaar.

Ik sprak al een hartig woordje met de verantwoordelijke dochter. Ze doet haar best, maar mist nog het inzicht en de kordaatheid om met een fox-wilde puppy om te gaan. Ze wist ook te melden dat ze volgende keer liever een iets oudere puppy heeft, want die kunnen al meer. Uiteraard komt er een volgende keer, niets dan plezier zo een beste vriend van de mens (lees dit met zoveel mogelijk konijnenoortjes als mogelijk)

Extra grappig is dit alles (voor mijn ouders toch) als ge weet dat ik een panische angst heb voor honden. Ik ben echter (voorlopig nog) dapper, want de puppy komt (bijt) nog maar aan mijn enkels.

battie de stoute vleermuis
Toch denk ik dat het hier goed leven is voor dieren, want er probeerde ook nog een vleermuis onderdak te scoren door zich te verstoppen in ons deurdijn.







donderdag 6 juni 2013

Als mijn ogen een fototoestel waren...

dan zou ik echt fantastische foto's trekken.

Ik denk dat heel vaak. Ik zie zo mooie dingen onderweg of als ik bezig ben met mijn kinders, maar ik grijp zelden naar een fototoestel. En als ik dat wel doe zit het meestal vol of is de batterij plat.

Zo ook een tijd geleden. Ik moest na het oppikken van scholen en creche naar de apotheek. Ik ging vlug naar binnen en liet mijn 4 kinderen in de auto. Voordat iemand dit schandalig vindt: ik moest gewoon een bestelling afhalen die al betaald was, het was niet bloedheet (want dat was het zelden in de voorbijgaande weken) en ik nam mij sleutels mee.

Ik deed de deur niet op slot en ik stond hooguit 5 minuten met mijn rug naar de auto gekeerd. En nu zou ik graag een foto hebben willen invoegen van wat ik zag toen ik omdraaide.
Maar dat kan dus niet (zie alinea2).

Ik zag een Renault Kangoo met een oudste dochter op de achterbank die toekeek, een jongste dochter die luidkeels huilde, een tweede dochter die buitenstond en bevelen riep naar haar broer die op het dak zat.

En ik dacht: "Awel dit zijn mijn kinderen omschreven in één beeld": de toeschouwer, de drama-queen, de regelaar en de rebel.

Jammer van die ogen, 't was ne hele schone foto geweest.

woensdag 22 mei 2013

Ik heb de zon zien zakken

Op mijn vrijgenomen woensdagvoormiddag wandelde ik door een lelijke winkelgalerij in een propere stad met smaak. Ik wandelde door die galerij omdat het buiten kakweer was. Regen en te koud voor mijn T-shirt met golfje. In de galerij speelde Radio twee op dat moment een zeer zonnig liedje.

Dat vond ook de redelijk beschonken oudere, niet zo frisse man, met groot blik bier, die mij kruiste. Hij zong luid mee. En ik lachtte vriendelijk. Want dat is wat ik doe. Ik lach op straat naar vreemdelingen of ik zeg "goeiendag". Dat is niet moeilijk, dat doet geen pijn, de meeste mensen vinden dat zelfs leuk (niet allemaal, maar dat is voor een andere keer).

Zo ook deze man! Hij stokte in zijn gewandel en gezang, keek me aan en riep luidkeels: "Awel sè, nu schijnt de zon toch voor mij als ik u zo zie!".

En ok, het was een bijna zatte, niet zo frisse, oude man, maar de zon scheen ook eventjes voor mij. Zo simpel. Ook nog toen ik uit de galerij terug de kou en miezer inliep. Ook nog toen ik bijna bij het gemeentehuis kwam en mijn kaartje voor het aanvragen van een nieuwe pas direkt vond.

Het leven is schoon.
En ik dacht: ik ga ne keer een positief blogje de wereld insturen over lachen op straat en de zon en zo...

Ondertussen rommelde ik verder in mijn sjakosj want als ge ne pas aanvraagt, moet daar ne pasfoto op. En die .....lag nog op de toog thuis. Exit: zon en lach.

Want dat is een ander ding dat ik doe: dingen vergeten, halsoverkop vertrekken, de helft niet bijhebben,...

Uit boosheid op mezelf, omdat ik het mezelf weer gelapt had, deed ik iets wat ik ook zeer goed kan: mezelf (ondanks een goed voornemen tot het enkel nuttigen van gezonde voeding) trakteren op iets lekkers,
iets ongezonds;
iets me bladerdeeg en suiker
iets met een kleine illusie van toch gezond (rozijnen=fruit)
en toch karakter ("Wilt u dat met glazuur?"   "Euhm,....doe maar niet.")


Hap
en daar is de zon terug.

zaterdag 20 april 2013

bloglovin

Follow my blog with Bloglovin

Blijkbaar stopt het google-volgsysteem ermee, las ik ergens, dus dan maar via bloglovin!

En o ja, ik typ dit hier niet neer om jullie ervan te overtuigen om mij te volgen, het moest van bloglovin anders geloven ze niet dat dit mijn blog is. 'T is maar dat ge het weet.

woensdag 17 april 2013

The force is strong in this one

Ik ging in de vakantie naar Brugge om daar samen met een paar toffe dames wat te babbelen, een beetje groenten te snijden, veel te veel gebak te eten en toe te kijken hoe de gastvrouw al het werk deed.

We babbelden veel en over vanalles: over rare kindernamen, kindernamen die al dan niet gekozen werden omdat ze ook "borst" betekenden, over trouwjurken van 4 euro de lopende meter, appartementen die te koop staan en al dan niet gepimpt moeten worden, de kringwinkel en de koopjes die daar al gevonden waren, over fietsslierten die door het rood moesten rijden, over roversbossen en kleine kindjes die daar in verdwenen, over  de geweldige uitvinding van het gratis busvervoer dat overal zou moeten, over zij die er niet waren,  over tajines die barsten en over mannen in parenclubs. Het was leuk!

Ik moet, voor ik aan het laatste deel van mijn relaas begin, ook even vertellen over een gave (of zeg maar liever vloek) waarmee ik moet leven. Ik jinx de dingen. (Sorry voor het woord "jinx", ik kom uit een generatie waarin al veel dingen verengelsden en voor sommige woorden vind ik echt geen afdoende Vlaamse term. )

Een voorbeeld: ik zeg vergenoegd tegen mijn lief: "oh, kijk eens hoe lief ze samen spelen!". Op dat zelfde moment, wanneer ik de laatste letter van de zin loslaat, pakt één van mijn bloedjes een barbie en ramt die in het oog van zijn zus. Of ik ben de hele avond bezig met een baby in slaap krijgen en bij het beneden komen zeg ik blij: "fieuw die slaapt eindelijk". Door de babyfoon klinkt de woeste brul van een boze en zeer wakkere baby.

Het is zo erg geworden dat mijn lief al heeft geleerd om, wanneer ik van deze positieve dingen wil zeggen, zegt: "DURF HET NIET TE ZEGGEN!!!".

Ik zeg het u als Noord-Korea mij in handen krijgt... Ik hoef maar te denken: OOH, wat huppelen die Zuid-Koreaantjes toch vrolijk (en vooral levend) rond! En poef een heel (half) land wordt uitgeroeid.

Bij deze wil ik dan ook, om mijn verhaal af te maken, mijn excuses aanbieden aan alle Hasselaren tussen de 19 en 65. Ik had mijn gave eventjes niet in de hand, het kwam door al die koekjes. Als troost kan ik alleen maar zeggen dat we toch nog steeds de properste stad hebben! (Argl, ik doe het weer)

zondag 14 april 2013

Deprimerende gedachten aan de eettafel

Ik zat aan tafel met mijn jongste kind en plots,  zittend op een trip trap kijkend naar mijn vervende dochter, overviel mij een beangstigend gevoel: "ik zou ooit sterven".

Vroeger keek ik wel eens naar Trinny en Susannah. Ge weet wel: twee Engelse fashionista's die mensen eerst volledig de grond in boren en hen daarna via "lichte" dwang en heel wat geknijp in tits en ass, via de juiste kledij  naar een beter leven helpen.

De aflevering waar ik aan terug denk is die waar ze een stel 70 +- dames hielpen. Wat deze dames bijna allemaal zeiden was dat ze zich in hun hoofd nog een meisje van 26 voelden. Ze wilden nog dansen, vanalles proberen, maar dat hun buitenkant niet overeenkwam met hun gevoelens. Ze vonden het moeilijk dat hun lichaam niet wilde/kon wat die 26-jarige binnenkant wilde, maar vooral ook de manier waarop anderen naar hen keken hielp niet echt. Want wat kan zo een oud mens nu nog aan frisse, hippe ideeën hebben.

Ik heb dat ook vaak. Ik ben 35 jaar, maar in mijn hoofd ben ik nog maar 19 jaar. Dat wil niet zeggen dat ik terug wil naar die tijd, maar ik wil nog fris zijn. Zeker nu ik twee tieners heb, voel ik mij vaak al een ouw lor.

Ik tel natuurlijk nog en ik kan nog nieuwe dingen doen, maar je bent natuurlijk geen 19 meer. Je kan niet meer zo onbezonnen zijn. En eigenlijk wil je dat ook niet meer. Zoals mijn lief ook al zei: als ge dan met mensen van die leeftijd praat, dan kunt ge alleen maar denken dat die nog veel moeten leren en dat die toch nog weinig weten.

Ik weet nog dat ik vroeger dacht: "ooit ga ik zo oud zijn als mijn mama en kindjes hebben en werk en een auto". Ik kon mij dat absoluut niet voorstellen. En nu ben ik een mama met kinderen, werk en een auto. En dat is zo supersnel gegaan. Ik kan mij nu niet voorstellen dat ik oma zal zijn of dat ik niet meer recht zal kunnen uit mijne stoel of dat mijn kinderen me niet zullen bezoeken in het bejaardentehuis. Maar dat zal dus ook sneller daar zijn dan ge denkt.

En ik zat aan tafel met één van die kinderen en ik dacht: "ooit ga ik bejaard zijn en dan ga ik dood gaan".

Ik heb dat gelukkig niet vaak, van die diepzinnige gedachten, mijn lief wist mij te vertellen dat hij daar bijna dagelijks aan denkt. Pfff, dan was ik liever al dood.

zaterdag 23 maart 2013

Echte tupperware krijgt ge nie kapot.

Om acht uur vanmorgen begon het lawaai. De buurman, ook wel gekend als "papa", zijn vrouw, hun zoon en twee mannen van de gemeente, reden met graafmachine, hakselaar en allerlei ander lawaaierig materiaal af en aan om zo de haag en de draad op onze scheidingslijn te verwijderen.

Ik was al wakker van half zes. Ik had niets aan behalve een niet zo heel lang nachtkleed en schrok dus lichtelijk van het dringende geklop op onze glazen deur. Die ik dus moest openen in een niet zo lang nachtkleed. Waarna ik "papa" aanhoorde, snel een roze jogging combineerde bij mijn blauwe nachtkleed, het geheel afmaakte met een  donkerblauwe golf om door de barre kou, op campers zonder sokken, naar mijn auto te sjeezen. Als accesoire droeg ik een kleuter in een lichtblauwe Dora pyjama. De auto werd weggereden.

Om half een mocht ik terug door de barre kou + sneeuw. Om met een redelijke dosis schaamte te vragen of de tractor en bijbehorende werkman ook auto's, gevuld met wederhelften en zonen, redt uit modderige paadjes. Paadjes waar auto' s en wederhelften niks te zoeken hebben. Behalve dan om eens met uwe zoon door de modder te (vast)rijden.

Om vier uur is de auto bevrijdt, nadat tractor1 met werkman bijna omkieperde, en een reddingsteam met planken en schoppen alleen maar vuil terugkeert. Gelukkig heeft bijna iedereen hier een tractor en zo ook de vader van een andere buurman.

Dit wil zeggen dat ik eindelijk met mijn niet-meer vastgelopen (want uiteraard neemt ge voor pret in de modder niet uwe eigen auto), ooit witte, maar nu gepimpte (denk modderspetters tot op het dak, zelfs de voorruit is niet vergeten en voor een langdurend effect is er geen sproeivloeistof meer) auto naar de dokter mag. Met een kleuter die verhoging en rugpijn heeft. En met kleuterpipi in een nep-tupperwarke.

Om de dag mooi af te sluiten besluit ik bij het uitladen van de kleuter en haar pipi mijn vinger om te slaan. Waardoor ik uiteraard het pipi-doosje laat vallen, bijna flauwval van de pijn waarna ik mezelf , de kleuter en het pipi-doosje bijeenpak. Het doosje is natuurlijk lek. En mag toch mee, maar dan ondersteboven. Het mag mee omdat de pipi kostbaar is vermits het ontginnen ervan ongeveer de hele voormiddag in beslag nam.

Gelukkig is het ijskoud en zorgt dit er, samen met wat gemorste pipi, voor dat de omgeslagen vingerwat verdoofd en dus  geen pijn meer doet.

Het siert de vrouw aan de balie enorm dat ze niet lacht met het ondersteboven pipi-doosje. En dat ze zelfs professioneel blijft wanneer ik met redelijk wat volume : " NEE JUNO !!!!!" roep. Ik roep dit tegen de eigenwijze kleuter die vindt dat het neergezette doosje fout staat. Het deksel moet toch van boven?

Ik pak het pipi-doosje en de kleuter ,nu met pipi-jas, en zet me in de wachtzaal.

Een half uur later ben ik alweer thuis. De kleuter had zich blijkbaar vergist, ze is niet echt ziek.

zaterdag 9 maart 2013

Een heel madam

Ik zit in de auto naast haar.
Ik bekijk haar vanuit mijn ooghoek en plots overvalt mij dat gevoel.
Dat gevoel dat ik soms ook heb bij mijn lief of andere mensen die ik graag zie.
Plots kan ik ze dan objectief bekijken, van op een afstand alsof ik ze niet ken. En ze zien er dan anders uit, heel eventjes.
En ik dacht: "amai, wie is dat wezen hier naast mij?"

Dat wezen dat een centimeter groter is dan ik.
Dat wezen dat mascara kocht in de Delhaize en die nu weer op haar wimpers heeft gerold.
Dat wezen dat tijdens het lezen plots een elastiekje van haar pols trekt om dan met geroutineerde bewegingen een staartje te maken.
Dat wezen dat iets met potlood opschrijft, het uitgomt en het gomsel wegveegt met de zijkant van haar hand. Niet stuntelig als een kindje, maar als ....een grote mens.


Ik weet nog dat ik haar voor het eerst naar school bracht, verkleed als prinses.
Ik zag toen de meisjes van het 6de leerjaar en dacht: "mijn God zitten die nog maar int zesde? Die zijn al zo groot en modebewust en hip en zelfbewust en al zo voorzien van allerlei attributen (zowel lichamelijk als elektronisch)."

En hier zit ik nu in de auto. Op weg naar een afspraak met haar vriendin. Een afspraak die ze zelf heeft geregeld. Ze heeft een skinny aan, een dotje boven op haar hoofd en haar handtas staat op de grond.


vrijdag 22 februari 2013

Het privaat

Mijn kinderen hebben mij nog veel nodig.
Brandjes blussen.
Scheidsrechteren.
Troosten.
Huiswerk begeleiden.
Schoenen zoeken.
Jas zoeken.
Boekentas controleren op boterhamdozen.
Achter hun gat opruimen.
Terecht wijzen.
Sokken zoeken.
In bed stoppen.
Eten maken.
Eten geven.
Dwingen om te eten.
Turnzak nabrengen.
Prijzen.
Zwemzak nabrengen.
Speelafspraakjes regelen.
Vriendjes ontvangen.
Ruzies met vriendjes die uitgenodigd zijn oplossen.
Kamers herinrichten.
Dwingen om te douchen.
Dreadlocks uit haren kammen.
....



Maar af en toe kan het al eens gebeuren dat ze allemaal schoon bezig zijn. Dat ik geen van de bovenstaande dingen hoef te doen.

Af en toe kan ik dus rustig naar de WC gaan.

Ik laat mijn broek op mijn enkels zakken. Ik vlei mijn billen neder en.....

" Waar is mama?"
"Buh"
"Mama!?"
"Maaaaamaaaaaaa!"
"MAAAAAMAAAAAAAA!!!!!!!!!!"


Ik probeer wat sneller mijn ding te doen, ondertussen denkend dat het wel niet erg is, maar ja sommige dingen kan je echt niet forceren.

Of zou het toch iets ergs zijn. Of iets heel dringend? Iets wat absoluut niet kan wachten? Iets wat zo erg is dat ik het mij niet kan voorstellen? Iets waarvan ik later zal denken: had ik toch maar iets harder mijn best gedaan om het af te ronden zodat ik too the rescue kon overgaan?

" Misschien op de WC?"
 
KLOPKLOP

"mama, zijt ge daar?"
"Jaaaaaaaaaaahaaaa, wat is er?"
" Waar ligt mijn turngerief? Ik heb het misschien volgende week nodig"




dinsdag 12 februari 2013

In een carrefour bij u in de buurt.

Caissière tegen een vrouw die zeer veel handdoekskes koopt: "Ja, de dees zijn wel wa minder in kwaliteit."

Vrouw: "Och ja, die zijn ook maar voor op de WC beneden."

Caissière: "Ge zult het verschil vooral merken als ge ze int wasmachine steekt."

Vrouw (die een dankbare opening krijgt om haar verhaal te doen): "Was, dat heb ik altijd genoeg!","Als ik mijne zoon laat doen heb ik elke dag 6 machines."

Caissière: "Oei da's toch veel, niet?"

Vrouw:" neen, neen, Ik lieg niet!" "'T is mijne zoon....smetvrees"" Als ik die laat doen dan moet ik elke dag 6 machines draaien", "Ik temper hem wa en dan zijn het er nog 3."

Caissière: "oei,hij heeft graag alles proper?"

Vrouw, terwijl ze haar laatste handoekske in een zak steekt en betaalt: "Ja, hij is geopereerd en sindsdien.... zit er iets fout" "Hij heeft ook aanvallen en dus ben ik maar bij hem gaan wonen", "Erg hoor, als er iets mis is met uw kinderen, maar ja ge blijft daar toch voor zorgen, hè"

Caissière: "Och ja, ge moet maar denken: hij is tenminste proper, want vuil kinderen da's ook maar niks!" "Prettige dag nog."

Toch fijn zo empathische caissières.


zondag 20 januari 2013

Vlinder

We hebben een nieuw nichtje!
Gelukkig weet ge altijd ongeveer 9 maanden op voorhand dat er familie-uitbreiding op komst is.
9 maanden is zelfs voor mij genoeg tijd om een cadeautje ineen te naaien.

Deze keer geen uil, maar een vlinder. Weer gemaakt van restjes stof en vilt, genaaid op een doekske uit de kringloopwinkel.








woensdag 16 januari 2013

Reutel ende rochel

De kerstvakantie was, om het eventjes plat te zeggen, kak!

Het lag niet eens aan de vele verplichtte feestjes in de eerste week.
Zelfs niet aan het miezerig strontweer, waardoor ik 2 weken lang met 4 hypere kinderen binnen zat opgesloten. (Geen nood ze leven nog, maar het scheelde soms niet veel).
Of aan het feit dat mijne mens thuis was (en ik de illusie had dat we gezellig gezinnetje konden spelen), maar die thuistijd vooral vulde met werken (pats weg illusie).

Nee, daar kan ik allemaal tegen.

Wat is dan het probleem? Waarom dan zo zagen?

Wel, ik ben ziek geweest!
Niet gewoon: "pff, ik heb een snotneus en ik voel me een beetje moe"
of: "Amai, mijne maag ligt overhoop, ik denk dat ik vandaag geen kerststronk meer eet"

Nee, ECHT ziek. De griep: koorts, koud, warm, kippenvel, zweet, spierpijn, kreunen, rechtgaan zitten want ge voelt u beter en bonk terug in uw kussen vallen,...

Die griep werd na twee dagen aangevuld met een mega-snotvalling die na een dag besloot om naar mijn sinussen te vehuizen. Daar kreeg ik antibiotica voor, met als resultaat : "Amai, mijne maag ligt overhoop, ik denk dat ik vandaag en de 4 volgende dagen geen lekker eten meer zal nuttigen".

Gelukkig (en dit mag je lezen met zoveel ironie als mogelijk is), werd mijne mens ook ziek, maar dan nog erger en langer dan ik. Waardoor ik toch uit mijn bed moest, om kinderen te voederen en bezig te houden (alles met een scherm kwam aan bod).

Gelukkig (ironie, weet ge wel) werden ook twee van die vier kinderen ziek. "Och ja, dan zijn ze tenminste minder hyper en hoef ik mij niet schuldig te voelen dat ze weer voor TV liggen, ze kunnen toch nie bewegen van de koorts." troostte ik mezelf, na een stevige hoestbui.

Twee weken vakantie werden aangevuld met een week ziekenverlof, samen met mijne rochelende mens en een koortsige peuter.

Sinds deze week ben ik terug onder de werkende mensen. Nooit gedacht dat dat deugd zou doen.