zaterdag 20 april 2013

bloglovin

Follow my blog with Bloglovin

Blijkbaar stopt het google-volgsysteem ermee, las ik ergens, dus dan maar via bloglovin!

En o ja, ik typ dit hier niet neer om jullie ervan te overtuigen om mij te volgen, het moest van bloglovin anders geloven ze niet dat dit mijn blog is. 'T is maar dat ge het weet.

woensdag 17 april 2013

The force is strong in this one

Ik ging in de vakantie naar Brugge om daar samen met een paar toffe dames wat te babbelen, een beetje groenten te snijden, veel te veel gebak te eten en toe te kijken hoe de gastvrouw al het werk deed.

We babbelden veel en over vanalles: over rare kindernamen, kindernamen die al dan niet gekozen werden omdat ze ook "borst" betekenden, over trouwjurken van 4 euro de lopende meter, appartementen die te koop staan en al dan niet gepimpt moeten worden, de kringwinkel en de koopjes die daar al gevonden waren, over fietsslierten die door het rood moesten rijden, over roversbossen en kleine kindjes die daar in verdwenen, over  de geweldige uitvinding van het gratis busvervoer dat overal zou moeten, over zij die er niet waren,  over tajines die barsten en over mannen in parenclubs. Het was leuk!

Ik moet, voor ik aan het laatste deel van mijn relaas begin, ook even vertellen over een gave (of zeg maar liever vloek) waarmee ik moet leven. Ik jinx de dingen. (Sorry voor het woord "jinx", ik kom uit een generatie waarin al veel dingen verengelsden en voor sommige woorden vind ik echt geen afdoende Vlaamse term. )

Een voorbeeld: ik zeg vergenoegd tegen mijn lief: "oh, kijk eens hoe lief ze samen spelen!". Op dat zelfde moment, wanneer ik de laatste letter van de zin loslaat, pakt één van mijn bloedjes een barbie en ramt die in het oog van zijn zus. Of ik ben de hele avond bezig met een baby in slaap krijgen en bij het beneden komen zeg ik blij: "fieuw die slaapt eindelijk". Door de babyfoon klinkt de woeste brul van een boze en zeer wakkere baby.

Het is zo erg geworden dat mijn lief al heeft geleerd om, wanneer ik van deze positieve dingen wil zeggen, zegt: "DURF HET NIET TE ZEGGEN!!!".

Ik zeg het u als Noord-Korea mij in handen krijgt... Ik hoef maar te denken: OOH, wat huppelen die Zuid-Koreaantjes toch vrolijk (en vooral levend) rond! En poef een heel (half) land wordt uitgeroeid.

Bij deze wil ik dan ook, om mijn verhaal af te maken, mijn excuses aanbieden aan alle Hasselaren tussen de 19 en 65. Ik had mijn gave eventjes niet in de hand, het kwam door al die koekjes. Als troost kan ik alleen maar zeggen dat we toch nog steeds de properste stad hebben! (Argl, ik doe het weer)

zondag 14 april 2013

Deprimerende gedachten aan de eettafel

Ik zat aan tafel met mijn jongste kind en plots,  zittend op een trip trap kijkend naar mijn vervende dochter, overviel mij een beangstigend gevoel: "ik zou ooit sterven".

Vroeger keek ik wel eens naar Trinny en Susannah. Ge weet wel: twee Engelse fashionista's die mensen eerst volledig de grond in boren en hen daarna via "lichte" dwang en heel wat geknijp in tits en ass, via de juiste kledij  naar een beter leven helpen.

De aflevering waar ik aan terug denk is die waar ze een stel 70 +- dames hielpen. Wat deze dames bijna allemaal zeiden was dat ze zich in hun hoofd nog een meisje van 26 voelden. Ze wilden nog dansen, vanalles proberen, maar dat hun buitenkant niet overeenkwam met hun gevoelens. Ze vonden het moeilijk dat hun lichaam niet wilde/kon wat die 26-jarige binnenkant wilde, maar vooral ook de manier waarop anderen naar hen keken hielp niet echt. Want wat kan zo een oud mens nu nog aan frisse, hippe ideeën hebben.

Ik heb dat ook vaak. Ik ben 35 jaar, maar in mijn hoofd ben ik nog maar 19 jaar. Dat wil niet zeggen dat ik terug wil naar die tijd, maar ik wil nog fris zijn. Zeker nu ik twee tieners heb, voel ik mij vaak al een ouw lor.

Ik tel natuurlijk nog en ik kan nog nieuwe dingen doen, maar je bent natuurlijk geen 19 meer. Je kan niet meer zo onbezonnen zijn. En eigenlijk wil je dat ook niet meer. Zoals mijn lief ook al zei: als ge dan met mensen van die leeftijd praat, dan kunt ge alleen maar denken dat die nog veel moeten leren en dat die toch nog weinig weten.

Ik weet nog dat ik vroeger dacht: "ooit ga ik zo oud zijn als mijn mama en kindjes hebben en werk en een auto". Ik kon mij dat absoluut niet voorstellen. En nu ben ik een mama met kinderen, werk en een auto. En dat is zo supersnel gegaan. Ik kan mij nu niet voorstellen dat ik oma zal zijn of dat ik niet meer recht zal kunnen uit mijne stoel of dat mijn kinderen me niet zullen bezoeken in het bejaardentehuis. Maar dat zal dus ook sneller daar zijn dan ge denkt.

En ik zat aan tafel met één van die kinderen en ik dacht: "ooit ga ik bejaard zijn en dan ga ik dood gaan".

Ik heb dat gelukkig niet vaak, van die diepzinnige gedachten, mijn lief wist mij te vertellen dat hij daar bijna dagelijks aan denkt. Pfff, dan was ik liever al dood.