woensdag 22 mei 2013

Ik heb de zon zien zakken

Op mijn vrijgenomen woensdagvoormiddag wandelde ik door een lelijke winkelgalerij in een propere stad met smaak. Ik wandelde door die galerij omdat het buiten kakweer was. Regen en te koud voor mijn T-shirt met golfje. In de galerij speelde Radio twee op dat moment een zeer zonnig liedje.

Dat vond ook de redelijk beschonken oudere, niet zo frisse man, met groot blik bier, die mij kruiste. Hij zong luid mee. En ik lachtte vriendelijk. Want dat is wat ik doe. Ik lach op straat naar vreemdelingen of ik zeg "goeiendag". Dat is niet moeilijk, dat doet geen pijn, de meeste mensen vinden dat zelfs leuk (niet allemaal, maar dat is voor een andere keer).

Zo ook deze man! Hij stokte in zijn gewandel en gezang, keek me aan en riep luidkeels: "Awel sè, nu schijnt de zon toch voor mij als ik u zo zie!".

En ok, het was een bijna zatte, niet zo frisse, oude man, maar de zon scheen ook eventjes voor mij. Zo simpel. Ook nog toen ik uit de galerij terug de kou en miezer inliep. Ook nog toen ik bijna bij het gemeentehuis kwam en mijn kaartje voor het aanvragen van een nieuwe pas direkt vond.

Het leven is schoon.
En ik dacht: ik ga ne keer een positief blogje de wereld insturen over lachen op straat en de zon en zo...

Ondertussen rommelde ik verder in mijn sjakosj want als ge ne pas aanvraagt, moet daar ne pasfoto op. En die .....lag nog op de toog thuis. Exit: zon en lach.

Want dat is een ander ding dat ik doe: dingen vergeten, halsoverkop vertrekken, de helft niet bijhebben,...

Uit boosheid op mezelf, omdat ik het mezelf weer gelapt had, deed ik iets wat ik ook zeer goed kan: mezelf (ondanks een goed voornemen tot het enkel nuttigen van gezonde voeding) trakteren op iets lekkers,
iets ongezonds;
iets me bladerdeeg en suiker
iets met een kleine illusie van toch gezond (rozijnen=fruit)
en toch karakter ("Wilt u dat met glazuur?"   "Euhm,....doe maar niet.")


Hap
en daar is de zon terug.