donderdag 6 juni 2013

Als mijn ogen een fototoestel waren...

dan zou ik echt fantastische foto's trekken.

Ik denk dat heel vaak. Ik zie zo mooie dingen onderweg of als ik bezig ben met mijn kinders, maar ik grijp zelden naar een fototoestel. En als ik dat wel doe zit het meestal vol of is de batterij plat.

Zo ook een tijd geleden. Ik moest na het oppikken van scholen en creche naar de apotheek. Ik ging vlug naar binnen en liet mijn 4 kinderen in de auto. Voordat iemand dit schandalig vindt: ik moest gewoon een bestelling afhalen die al betaald was, het was niet bloedheet (want dat was het zelden in de voorbijgaande weken) en ik nam mij sleutels mee.

Ik deed de deur niet op slot en ik stond hooguit 5 minuten met mijn rug naar de auto gekeerd. En nu zou ik graag een foto hebben willen invoegen van wat ik zag toen ik omdraaide.
Maar dat kan dus niet (zie alinea2).

Ik zag een Renault Kangoo met een oudste dochter op de achterbank die toekeek, een jongste dochter die luidkeels huilde, een tweede dochter die buitenstond en bevelen riep naar haar broer die op het dak zat.

En ik dacht: "Awel dit zijn mijn kinderen omschreven in één beeld": de toeschouwer, de drama-queen, de regelaar en de rebel.

Jammer van die ogen, 't was ne hele schone foto geweest.