vrijdag 25 oktober 2013

Bloed, diaree en tranen

4 kinderen dus. Dat is behoorlijk veel werk af en toe. Ik doe ook veel van dat werk alleen. Mijn wederhelft werkt veel en lang want 4 kinderen dat kost wel wat. Ik werk maar half time, dus neem ik bijna alles ivm de kinderen en het huishouden op mij. En dat is ok. Ik kan dat, niet altijd even netjes, tot een goed einde brengen. Zolang ik af en toe wat mag zagen en klagen, houd ik dat vol. Vind ik dat meestal wel leuk. Dit is mijn hoofdberoep en ik ben daar redelijk goed in. Ik ben maar af en toe zielig. Ik ben maar af en toe de kluts kwijt. Het gebeurt maar af en toe dat alles op één en dezelfde dag misgaat.

Op donderdag bijvoorbeeld. De enige dag dat ik ook in de namiddag werk tot 15 uur. Ik ga dan van mijn werk naar een school door naar een andere school door naar een huis van een jongetje dat ik meepak door naar mijn huis waar ik 2 kinderen drop. Deze donderdag ging ik daarna door naar oma, want daar deed nr 4 haar middagdutje.

Ik kreeg nr 4 zonder broek terug van oma. Want ze had (weer) een ongelukje. Neen, niet van het natte soort, maar van de meer vastere bruine soort (sorry voor de details). Nr 4 is een ophoudertje, tot dat niet meer helemaal lukt. Ik nam haar mee naar huis.

Tussen het koken en huiswerk begeleiden, zat ik op de vloer naast het potje. Op dat potje zat nr 4 te huilen terwijl ik als een ware vroedvrouw zei: "allez schat, duwen, pitst maar in mijn handen, ik tel tot drie en dan nog eens duwen,...". Ze liet los, waarop haar lichaam als reactie alles losliet. Ik ging verder met koken en huiswerk begeleiden, maar wisselde dit nu af met benen en billen vegen en broeken omwisselen.

Iedereen at en ik ging naar de kinesist met nr2, terwijl de rest thuis voor Tv lag. Combineerde het wachten in de auto met het afhandelen van wat telefoontjes. Na een uur was ik thuis en stak ik nr 4 in bad. Ze rook niet meer zo fris.

En net toen ik dacht:" pf, seffens kan ik efkes zitten", hoorde ik gesnik en stond daar nr 3 in onderbroek met bloed stromend langs zijn arm. Ik ging over in kalmerende modus: "Wat is er schat, kom maar hier, steek uwe vinger onder de kraan, ..." Er volgde een verward verhaal over boekjes en per ongeluk een vinger die een mes raakte. En daar stond ik met een blote kleuter, een bloedende zoon, een oudste dochter die washandjes voor het stelpen aanleverde en geen man in de buurt.

Ik ging over in de opties-overwegende modus. Gaf oudere dochters instructies om kleuter aan te kleden en voor te lezen, kleedde de zoon aan, belde man die te ver weg bleek om van nut te zijn, belde zus die pas over 40 minuten van nut kon zijn, schrapte grootouders want niet thuis, ... En besliste dan maar dat de oudste dochter met twaalf jaar wel oud genoeg is om te babysitten en vertrok met een klappertandende zoon naar de spoed.

Daar wachten wij ongeveer 2 uur, waarin hij opbiechtte dat het geen ongeluk was (hij ging gewoon blaadjes snijden uit een boek met een vers stanleymes), waarin ik hem op het hart drukte om dingen eerst te vragen en aub nooit meer een stanleymes te gebruiken zonder het omhulsel. Zijn vinger werd geplakt, we gingen naar huis en ik stak iedereen in bed.

Neergeploft in de zetel overliep ik de dag en dacht: "amai, ik moet wel een strenge moeder zijn als mijne zoon er, zelfs bloedend als een rund, aan denkt om te liegen over wat er precies gebeurd is!" Een dag later opperde ik deze overpeinzing al lachend aan mijn oudste dochter. Ik kreeg geen :" Nee, nee ge zijt een lieve mama!", maar een "Tja, dat zal niet zonder reden zijn." Wacht maar tot hare vinger er af ligt....



8 opmerkingen:

  1. Jawadde, wat een drukke avond/dag. Hopelijk is het vandaag al wat rustiger!!
    Ik denk persoonlijk dat we wel streng moeten zijn op momenten, anders kan je met je vier kinderen niet buiten komen.
    Groetjes, dragonfly-mh.blogspot.com

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Da's waar, alleen zien de kinderen zelf dat niet altijd zo:-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik kan het mij levendig voorstellen. Ook al zijn het er hier maar twee. Soms zeg ik tegen de vriend, chance dat we maar naar 2 kinderen moeten zien. :)
    Mijn neef legde eens een spade over zijn schouder bij ons thuis, maar mijn broer stond daarachter. Een gap in zijn voorhoofd. Mijn moeder belde naar mijn meter om haar naar spoed te brengen waarop zij vroeg 'is 't dringend?'. :p

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ik heb er die, drie miekes, een man die vroeg en laat weg is voor het werk en werk ook part-time....je verhaal komt heel herkenbaar over ...maar ze zijn ook zo lief hé

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Gij vraagt nog rustig wat er is! Ik zou al half hysterisch aan het brullen zijn...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb er maar 2 en ik werk in Brussel en kreeg te horen dat ik te weinig met de kinderen deed, echtscheiding. Dat was niet de oorzaak, maar dat was toch een van de dingen die naar mijn hoofd werd gesmeten. Ik zeg dit enkel maar omdat ik het straf vind wat je allemaal doet. Petje af. En werk het nooit maar ook nooit op je man af, want die werkt sowieso ook hard.

    BeantwoordenVerwijderen