maandag 30 december 2013

Reppig

Ik schaam mij soms wel een beetje voor mijn huishouden.

Niet voor mijn kinderen, ik weet niet precies hoe we het gedaan hebben (dus verwacht geen goed raad), maar ik krijg vaak complimenten over hen. Over hoe gemakkelijk ze zijn en dat ze zo goed helpen en ooh zo beleefd zijn. Waarschijnlijk spreiden ze zo duchtig met die kwaliteiten dat die thuis uitgeput zijn. Ik merk daar niet altijd iets, van die hulpvaardigheid ("als ge ergens langsloopt en het valt, kunt ge het dan AUB ook oprapen") of beleefdheid
("Wat zegt ge als ge een boer laat?"   "Astublieft?") of gemakkelijkheid ("Als ge nu niet binnen de drie tellen uw schoenen aandoet, dan gaat ge op uw blote voeten mee").

Maar goed ge kunt ergens met hen komen en zelfs vaker. Geen schaamte nodig op het kinderfront dus.

Maar mijn huis en ons dagelijks leven, dat ik zo ne rommel. Zo zonder routine, regelmaat en orde vaak.Op een doordeweekse dag zorgt school en werk voor regelmaat en routine. En het feit dat we niet thuis zijn door school en werk zorgt voor een zekere mate van orde.

Maar in de vakantie...Man o man, wat is het hier dan een zooitje ongeregeld en een zwijnestal. Kinderen die ne hele dag in pyjama rondlopen en soms pas om half 12 aan hun cornflakes beginnen. Rond avondetenstijd merken dat ge niks in huis hebt en dus maar weer boterhammen eten.

Overal speelgoed en hondenharen (die mijn lief bijna manisch elke dag weg stofzuigt, maar die een half uur later weer rond dwarrelen). Begonnen vakantie-projecten die liggen te wachten op afwerking : een kinderkamer vol stapeltjes kleren, want de oude kast staat al beneden maar de nieuwe zit nog in de doos, een keuken vol potten en deeg en gestolde chocola van de uitgeprobeerde cakepops, ...

Iedereen ligt altijd te laat in bed: de kinderen omdat het vakantie is en ge hen iets gunt (of ze zijn zo stil dat ge ze vergeet) en gij omdat zij zo laat in bed liggen en ge uwzelf nog wat gunt.

Dat is op zich niet zo erg allemaal zo lang dat binnenshuis blijft, tot er dan onverwachts iemand binnenkomt en struikelt over begaaide kinderen en behaard speelgoed en een hond die op hen blijft springen met modderpoten.

Maar het meest schaamtevolle gebeurde vorige week.

Mijn schoonouders kwamen langs en trotseerden en negeerden al het bovenstaande. Ze aaiden de springende hond, stapten over speelgoed, klopten haren van hun boek, knuffelden smoezelige kleinkinderen, keken niet richting keuken en zochten een vrije stoel.

Terwijl ik met mijn schoonmoeder sprak, hielp ik de kleinste met haar potje zoeken, deed haar broek naar beneden voor een grote boodschap, veegde haar billen af en besloot om eerst mijn schoonmoeder te helpen met iets en dan het potje weg te kiepen.

"Heeft iemand het potje van Juno al leeggemaakt" vroeg ik even later aan een stel luie kinderen.
"Nee, nope, neeje." (zie ik al dat ze lui zijn)
"Juke, heb jij je potje leeggemaakt?" (ze is nog zo klein dat ze graag dingen doet)
"Nee, mama"

Ik ga niet in detail vertellen wat ik toen zag, want het is te schaamtevol, maar kan wel melden dat onze hond geen avondeten meer nodig had.

En dan denk ik: alleen hier kan zo iets walgelijks en reppig gebeuren. Of nie????



maandag 16 december 2013

creatief met zus

Ik wandel door het Carrefourke met mijn jongste telg.
Ik duw de kar, zij zit in het stoeltje.
Ik stop aan de charcuterie om boterhamworst en salami te nemen.
Zij zwaait met haar benen en kijkt wat rond.
Ik leg het vlees in de kar.

Plots kijkt ze mij aan en ik kan bijna een lichtje boven haar hoofd zien branden.
"Mama, kijk wat ik kan!"
Ze kruist haar armen,
steekt de wijsvingers van beiden handen op en zegt:
"Fok joe bisj".
Ze glundert en wacht grijnzend af tot ik haar de hemel in prijs.

Ik weet niet goed wat ik eerst zal doen: lachen, kijven of doen alsof het niet gebeurd is.
Ik besluit niet boos te zijn.
Het is eigenlijk ook wel grappig.
Een kleuter van drie die foute vingers opsteekt en fout Engels praat.
Een onschuldig kindje op een doorsnee zondag die onwetend vulgair doet en daar heel fier op is.

Ik vertel haar daar aan de charcuterie in het Carrefourke, dat wat ze zegt niet zo netjes is. Dat ze het zeker niet in de klas mag zeggen, want dat haar juf (die heilig is) dat niet mooi vindt.

Thuis heb ik nog een gesprek met een bijna negenjarige huisgenoot.
Een huisgenoot die het wel grappig vindt om zijn kleine zus vuile woorden en gebaren te leren.
Een huisgenoot die belooft het nooit meer te doen, maar die het vooral jammer vindt dat hij er niet bij was daar in het Carrefourke aan de charcuterie.