woensdag 22 oktober 2014

Gelukkig zijn er nog andere krengen!

Toen ik vanochtend langs een doorweekt onbekend schoolmeisje reed, voelde ik mij terug wat beter.
Het meisje zat op haar fiets en trapte noest door. De regen viel op haar neer en de wind probeerde haar tegen te houden.

Ik had eventjes daarvoor ook twee meisjes in dat weer gestuurd met een plastieken zakske over hun zadel (geen garage/tuinhuis) en een kap op hunne kop. Die meisjes waren al een beetje zielig omdat ze niet veel hadden kunnen eten. Dat kwam omdat ik de wekker had vergeten op te zetten en iedereen (gelukkig maar) een kwartier te laat wakker was. Eén van die zielige meisjes was ook (terecht) boos, omdat  het , door mijn (achterlijke) vraag "Gaan jullie met de fiets?", leek alsof er een kans werd geboden om bv. niet met de fiets te gaan. Die kans was er echter niet want wij wonen in een stad(je) en met de auto naar het centrum rijden duurt langer dan met de fiets. Vermits een bepaald iemand de wekker niet had gezet, was daar dus geen tijd meer voor over. Hongerig en zielig en boos vertrokken ze.

Ik volgde hun naar buiten om (met de auto) naar mijn werk te gaan, met de nodige schuldige gedachten: "Ocharme het regent echt hard" en " Brrr, 't is al koud met die wind" en "Verdomme dat is nu al de tweede keer in twee weken dat ik de wekker vergeet te zetten." en " Stom kieken, waarom vraagt ge iets als ze eigenlijk nie kunnen kiezen".

Malend reed ik naar mijn werk. Tot ik dus die andere zeiknatte puber tegenkwam. Halleluja, er zijn dus nog moeders die hun kind met de fiets door een stortbui sturen.

dinsdag 14 oktober 2014

vogels en zo

Ik kwam terug van een lange en dure Carrefour. Ik reed op de grote ring en stak iemand voorbij, toen er achter mij een Volvo in volle vaart aankwam. Ik stak niet snel genoeg voorbij blijkbaar, wat hem dan blijkbaar het recht gaf om op 5 cm van mij af te blijven rijden. Tot ik dan 'ein-de-delijk' terug ging naar de rechterbaan.

'T is niet dat ik mij altijd aan de regels hou. 'T is ook niet dat ik nooit eens te snel rij. 'T is wel dat ik probeer hoffelijk te blijven. 'T is ook wel dat ik probeer geen domme/gevaarlijke dingen te doen. En verder had ik de afgelopen week al genoeg gehekst en kakkige dingen meegemaakt. Genoeg is genoeg.

En daar ging mijn linkerhand door het open raam en gaf ik hem "de bird". De puber langs mij die geschokt zei "How jong mama!", nam ik er maar bij. 'T is niet dat ik ooit beweerde dat ik altijd soms een goed rolmodel ben.

maandag 6 oktober 2014

een nieuwe auto en wc-papier

Een gesprek is eigenlijk iets geweldigs. Vaak eindigt dat helemaal ergens anders dan waar het allemaal mee begon.

Onder de middag had ik het met een stel collega's over de nieuwe auto die één van hen had gekocht. Het gesprek vloeide over in hoe de regels omtrent nummerplaten waren, welke nummerplaten mensen zich nog herinnerde, welke auto's onze ouders vroeger hadden, wat er allemaal in die auto's moest kunnen, met hoeveel en hoe ver en hoe saai een autoreis toen was.

Om dan verder te gaan naar wat kinderen nu allemaal hebben om zich mee bezig te houden op de achterbank. Dat het soms toch 'god geklaagd is' wat voor multimediale middelen kinderen al hebben en (tegelijk) gebruiken. Over het verschil tussen smartfoons en telefoons met draaischijven, die altijd op dezelfde plaats stonden. En als je iemand belde dat je dan precies wist waar die persoon was/stond. Over hoe pubers altijd bezig zijn met hun telefoon en die steeds in de buurt houden.

Ik moest daar terug aan denken toen ik vanavond om 21.30 uur mijn GSM hoorde gaan. Ik had net de twee oudsten naar boven gestuurd om te gaan slapen.

Ik zocht mijn tas (nooit op dezelfde plaats), zocht toen in mijn tas (denk Mary Poppins) en nam een beetje verbaasd op toen ik de naam van mijn oudste dochter op de display zag.

"Hallo?"
"Mamaaaa, ik zit boven op toilet en het wc-papier is op, brengt ge wa?"
" Wahahahahahahahaha"


vrijdag 3 oktober 2014

rochel ende reutel

Anderhalve week hebben we gehaald. Anderhalve week school zonder ziektes. Op het einde van week één was er snot, in het weekend rochel en tegen dinsdag was er hoest. En dit niet bij één, maar bij twee kinderen. Op woensdagavond ging ik in mijn bed liggen (neen niet slapen) om daarna tot 's ochtends in de weer te zijn met: vuile lakens, thermometers, suppo's en een ijlende kleuter.

Ik belde naar mijn werk, ging naar de dokter en kreeg daar het verdict: 2 X longontsteking en één mogelijke hersenvliesontsteking. Naar de spoed dus. Vijf uur later waren we daar eindelijk klaar. Een infuus en een ziekenhuisverblijf rijker, maar gelukkig geen hersenvliesontsteking.
"Hoe moet je daar dan in overgeven?

wachten




Ik dacht dat de mensen tegenwoordig nog half onder narcose uit het ziekenhuis werden gebonjourd, maar voor een kind geldt dat duidelijk niet.

een infuus
En ik snap (niet helemaal) dat dat nodig was, maar na 2 dagen was ze weer in orde, maar moest ze nog wat beter eten. Maar het bewuste kind doet niet, never, nooit aan goed eten. Zeker niet als het ziekenhuisvoer betreft. En ik wou zo graag weg. Mijn ander kinders misten mij, mijn lief moest alles beredderen bovenop zijn fuller-time job, ik deed waanzinnig hard aan werkverzuim, werd gek van de lucht daar en van het constant bezig moeten zijn met één en hetzelfde kind (ik snap niet hoe mensen dat doen),...

Ik heb mijn kind dan ook een beetje de indruk gegeven dat het ok is om te liegen in het ziekenhuis.

"Schat, je hebt goed gegeten, bijna een hele boterham! ( amper een vierde boterham)"
zei ik tegen haar.
een infuus2
Toen de verpleegster even later kwam afruimen en vroeg: "En hebben we goed gegeten?"
Zei zij: "Yep, een hele boterham!"

Ik denk dat ik ook iets te vaak  beklemtoonde dat ze moest eten, want dat we anders niet naar huis mochten. (Waarop ze zei: "'T is toch leuk hier?")
De volgende keer dat de verpleegster kwam polsen naar haar boterhamconsumptie, stak ze fier twee vingers in de lucht.(En neen ze had niet meer dan een vierde gegeten)

Little did I know dat er nog andere criteria waren die moesten kloppen voordat ik naar huis kon. Plots moest het infuus zeker vier dagen zitten. En toen moest ze ook nog goed de overschakeling naar vloeibare antibiotica maken (concreet wil dit zeggen: ze niet uitspuwen).

een infuus 3, moeilijk gaat ook
Dat laatste blijkt niet zo vanzelfsprekend te zijn. De kinderen die die week het hardst hebben gebruld, waren geen kinderen die geprikt werden of erger, maar zij die hun siroopje niet wilden inslikken. Er liep daar een kiplekker 3-jarig prinsesje door de gang (100 keer op en af met plastieken muiltjes aan), die NIET WILDE SLIKKEN. Dat prinsesje (en dus ook haar moeder) moesten blijven tot ze zelf slikte en ze moest een kuur van 10-dagen nemen.

Mijn kind is gelukkig omkoopbaar met veel snoep en een cadeautje in het vooruitzicht. En twee uur later stonden we eindelijk weer buiten.

Om maar te zeggen dat een "gedwongen opname" niet direct het beste moederschap in mij naar boven haalt.