vrijdag 28 november 2014

Zing ze

Een hele tijd geleden durfde ik eens iets. Iemand  deed een oproep om te komen koken en ik zei zomaar: "ja". Het was het begin van een heel stel leuke bezoeken met zotte dozen en lekker vleesloos eten.

En nu sta ik door één van hen in een boek! Een creatief boek zelfs, terwijl ik al lang niet meer creatief ben. Een boek dat uitgegeven wordt door k.ERF (de kempische erfgoedcel) en dat, samen met een website, de oude bedelzangtradities (driekoningen, kaarske lantaarn,...) terug nieuw leven wil inblazen.


Om een lang verhaal kort te maken: ik wachtte tot de dag en avond voor de fotoshoot met het uitvoeren van mijn ideeën, bracht ze met wat kunst en vliegwerk ('fok, dieje nagel is veel te dik voor in dieje stok!' of 'kak, te hard geklopt, mijn spoel is afgebroken.') toch nog tot een goed einde en stond de volgende dag met een draai-ster, 2 uitgesneden pompoenen en een tupperwareke vol pannenkoekjes in Geel. Samen met mijn net genezen (ik zei toch dat ze veel ziek is) kleuter zou ik daar mee doen aan de fotoshoot.



Een fotoshoot voor feesten die zich vooral in de winter afspelen, maar die doorging op een pokkewarme dag. Zei ik al dat de kinderen in wintertenue moesten rondlopen? ('Ja schat, ik weet dat het warm is, maar hou uw muts nog efkes op!').


Behalve een warme dag werd het ook een zeer leuke dag met fijne mensen, lekker eten, veel verf en zotte, verklede kinderen die niet mee naar huis wilden.


Op 10 december wordt het boek voorgesteld in de bibliotheek van Geel en zijn er ook wat workshops waar je een paar dingen uit het boek kan gaan maken. Ik zal er niet bij zijn (ik moet kinderen naar hobby's brengen op woensdagnamiddag), maar de anderen deelnemers wel! (voor een lijstje verwijs ik je door naar Lies)




donderdag 27 november 2014

Ge komt best niet op bezoek!

Dat is hier echt niet meer normaal! Sinds een jaar lijkt dat alsof er een tsunami van snot, rochel, virussen en bacteriën over mijn huisgezin rolt.

Vooral sinds de jongste naar school gaat is het niet meer te doen. Vorig jaar was haar eerste schooljaar en echt waar het was er eigenlijk maar een half. Ik denk dat ze vanaf de kerstvakantie tot aan Pasen bijna geen enkele volledige schoolweek heeft afgemaakt.

Toen ze dit jaar met school begon, lag ze na anderhalve week al in het ziekenhuis met een longontsteking. Sindsdien is ze trouwens ook nog ziek geweest.

2 weken geleden heeft ze een heuse keelontstekingsmarathon in gang gezet waarin we elkaar om de drie dagen opvolgen. Het ene gezinslid is er weer bovenop, BAM de volgende legt zich koortsig neder in de zetel.

De enige die tot nu toe de dans ontspringt is de vader des huizes. Of nee wacht, ik krijg net een SMS-je: "Ziek aant worde, denk ik, hoofdpijn, oogpijn, snot'.

zaterdag 22 november 2014

Kakwandeling

'Kom kinders,we gaan wandelen, 't is veel te schoon weer om hier binnen te zitten!'
'Doe uw wandelschoenen en vuil kleren aan en pak de hond mee.'

Het werd een wandeling om niet te vergeten want:

- superschoon weer

- supermooie omgeving: bos, velden, koeien, beekjes, bruggetjes,...

- wildlife in de buurt want je wandelt af en toe echt door een wei met koeien ( ik vond dat echt heel spannend, zo vlak langs een bende koeien wandelen, eentje leek een stier en mijn hartje klopte overtime, tuurlijk koos onze hond net dat moment om stoer te blaffen, ik bleef stoer doorwandelen omwille van de kinderen, maar in mijn binnenste zag ik al een bloedbad met bijhorend krantenkop: 'vrouw en kinderen ernstig verwond door dolle stier, hond spoorloos verdwenen')


- handige pijltjes (die één van mijn dochter fout interpreteerde waardoor we naar een foute wei gingen, waardoor we plots met vijf man en een hond tot aan onze knieën vastzaten in Haspengouwse modder/koeienkak, waardoor ik een kleuter met sokken afzette in het gras om dan terug te duiken in de modderkak op zoek naar laarsjes, waardoor alle fietsers en wandelaars die we kruisten ons verbijsterd nakeken: 'ge ziet niet elke dag vijf mensen en een hond met modderklonters tot aan hun knieën voorbijsjokken')




- heel avontuurlijk (zie 2 bovenstaande punten), maar ook door de wanhoop die ik voelde toen we eindelijk uit de modderkak waren geraakt en ik daar moederziel alleen met 4 kinderen en een hond in een wei stond met geen pijltje in de buurt. Kinderen die mijn wanhoop wat voelde en 'nu naar huis terugwilden' en ook 'kunnen we niet gewoon terug hoe we gekomen zijn?' waarop ik riepzei: 'We kunnen pas naar huis als we bij de auto ( gevonden hebben) zijn en we zitten al over de helft (denk ik)! We gingen dan maar terug naar het laatste pijltje, wat moeilijk was want Haspengouwse modder is zwaar rond uw schoenen en maakt dat uw broek afzakt. Daar bleek het pijltje toch meer links te wijzen dan rechtdoor.
kinderen, wachtend op hun pijlzoekende moeder

- zorgde voor zeer stille kinderen achteraf. De wandeling zou 2 uur duren, maar wij deden er het dubbel over. De kleuter die sowieso niet al te graag stapt, hield het nog redelijk goed vol, maar zat het laatste stuk van de wandeling vooral in mijne nek. Vermits haar laarzen verdronken waren in modderkak, hing dat zodoende ook aan mijn bovenlijf, maar dat bracht wel wat evenwicht in mijn boven- en onderkant. De kleuter was stikkapot en sliep thuis 3 uur in de zetel. De 3 ander waren ook stil van moeheid, maar ook van boosheid. Dat krijg je als je tieners in het 'openbaar' (verlaten parking in een bos) dwingt om zich uit te kleden tot op hun onderbroek voordat ze in de auto mogen. Ik vond het eigenlijk allemaal wel grappig       maar dat maakte het alleen maar erger. (' Geweldig zo rijden op blote voeten en in uw onderbroek, ik hoop maar dat de politie ons nu nie tegenhoudt!'    'Mamaaaa!!')

- zorgde voor mooie plaatjes: