dinsdag 15 november 2016

Let it go

Ik ben er nog niet, maar ik maak vooruitgang. Kleine stapjes naar iets waarvan ik nog niet weet hoe het er uit zal zien.

Ik las een boek met de naam: It's called a breakup cause it's broken. Het is geen hoogstaand zelfhulpboek, niet wetenschappelijk onderbouwd, eerder grappig en misschien zelfs cru. De boodschap is vrij duidelijk: je kan vechten tegen het einde van een relatie. Je kan eindeloos op zoek gaan naar het waarom. Proberen te bewijzen dat de ander er schuldig aan is. Boos zijn op een maatschappij waarin alles wegwerpbaar en vervangbaar is. Zelfs relaties. Je kan al je energie aanwenden om te proberen te begrijpen hoe iemand, die misschien wel alles voor je betekende, zo snel verder kan met zijn/haar leven. Je kan alles in het werk stellen om hem/haar een schuldgevoel te geven of om ervoor te zorgen dat ze spijt krijgen van wat ze nu moeten missen. Op een bepaald moment moet je toch aanvaarden dat het over is. Het is misschien niet eerlijk. Het was misschien niet wat je verwacht of verdiend had. Het is toch zo. 

En het is waarschijnlijk het gezondste voor jezelf en je eigen herstel als je je hierbij neerlegt. Je kan pas verder met je eigen leven als je dit kan erkennen, denk ik. Als je je niet meer richt op wat was of had kunnen zijn, maar eerder op wat jij nodig hebt en moet doen om verder te gaan.

Ik denk dat ik eindelijk zo ver ben dat ik kan toegeven dat het nooit nog goed komt. En alhoewel je zou denken dat dat wel duidelijk zou moeten zijn, vermits je in aparte huizen woont, uw kinderen maar om de week ziet en naar een scheidingsbemiddelaar gaat, duurt het toch nog lang voor uw hart dat durft te erkennen.

Wil niet zeggen dat je erover heen bent. Dat je niet meer verdrietig of boos bent. Dat je kan vergeven.

Maar het is een belangrijke stap. Voor mij toch. Erkenning is altijd het begin, denk ik. Ik hoef niet meer bezig te zijn met me af te vragen wat ik anders had kunnen doen om ervoor te zorgen dat het niet mis zou zijn gegaan. Want het is al misgegaan en ik kan toch niks meer terugdraaien om deze relatie te redden.

Ik hoef mezelf niet meer te veranderen of aan mezelf te werken in functie van een relatie of in functie van een ander persoon. Aan deze relatie of deze persoon heb ik, in eender welke vorm, niks meer te bieden. Verandering en zelfonderzoek is alleen nog nodig voor mezelf. Wat heb ik nodig? Wat heb ik gemist? Wat zijn patronen waar ik in terecht kom en die het mezelf moeilijk maken?

En wat ik eerst en vooral nodig heb, is rouwen. 

Als je 23 jaar samen bent met iemand, dan heeft die persoon je mee gevormd. Ik ben wie ik ben , ook voor een stuk door hem.

Ik weet ook dat ik sommige van de delen die wel ok waren aan hem of ons, misschien nooit meer zal vinden bij iemand of in een andere relatie. En dus misschien wel altijd zal missen. Afscheid nemen van wat was en zou kunnen zijn.

En dus rouw ik om de jongen die ik ooit kende. En huil ik om de droom die ik nog samen zag voor de toekomst en die nooit meer werkelijkheid zal worden. 

En neem ik (hopelijk) uiteindelijk afscheid. Leg ik het ten ruste. Het was wat het was. En nu is het niet meer.

En wat ik ook nodig heb is aanvaarding en zelfcompassie.

Als je 23 jaar met iemand samen bent geweest, je jeugd met hem gedeeld en beleefd hebt, samen kinderen gemaakt hebt en opgevoed, een huis gebouwd hebt,  dan heeft die persoon je mee helpen vormen tot wie je nu bent.

Dus het is ok, dat hij soms nog steeds de eerste is waarmee je iets nieuws wilt delen. Het is ok dat zijn mening/stem nog in je hoofd zit bij bepaalde beslissingen. Het is ok dat je bepaalde aspecten en delen van hem en je relatie nog mist. Maar voor mij is het ook nodig en ok dat ik daar niet meer aan toegeef. Ik kan, behalve de opvoeding en het welzijn van onze kinderen, deze dingen niet meer delen met hem.

Het is ok dat hij mij nog raakt. Het is ok dat ik nog niet over hem ben. Ik kan ertegen vechten, maar dat is vechten tegen een deel van mezelf. En dat is niet ok.  Hij is een deel van mijn verleden, een deel van mijn kinderen en zelfs een deel van wie ik ben.

Het is ok dat ik single ben. Het is niet gemakkelijk om met onzekerheid te leven. Zal ik ooit iemand vinden waarmee ik match? Zal ik dat ooit nog durven?Maar ik besef nu dat als je in een relatie zit, je vaak denkt dat je een zekere toekomst hebt, maar dit helemaal niet zo is. Je partner kan het opgeven, kiezen voor een ander, ziek worden, sterven zelfs. Dus zekerheid is maar een illusie. 

En misschien is het dus wel goed om het even alleen te doen. Te beseffen en ontdekken dat ik dat kan. Mezelf te leren kennen, zonder dat ik rekening hoef te houden met een ander of water bij de wijn moet doen.  Want zelfs als je het opnieuw durft, is er geen zekerheid dat dit ook zal blijven duren. Maar dan weet ik wel dat ik het aankan als het misgaat. Dat ik er wel weer uitkom. Dat ik genoeg heb aan mezelf. Dat een relatie een meerwaarde is, maar niet het doel op zich.

En als laatste heb ik het nodig om te vergeven. Mezelf. Hem. Het leven. Maar hoe dat moet... 

Ik ben er dus nog niet. En dat is niet erg. Ik kom er al iets dichter bij. Wat dat iets dan ook moge zijn.

zaterdag 17 september 2016

Dun

Door het hele scheidgedoe, ben ik meer dan 40 kilo afgevallen. Ik weet nog dat ik vroeger toen ik dik was soms dacht:" ik wou dat er eens iets gebeurde waardoor ik zonder al te veel moeite dun werd." Be carefull what you wish for, zou ik zeggen. Dit was natuurlijk niet wat ik toen in gedachten had. En het is uiteindelijk ook niet de oplossing voor mijn problemen.

Veel mensen die me nu tegenkomen, vragen wat mijn geheim is. " Amai, gij ziet er zo goed uit! Hoe hebt ge dat gedaan?" In het begin zei ik enigzins ongemakkelijk dat ik op mijn eten lette en minder at. Dat voelde als een leugen. Dus nu zeg ik gewoon:" scheiden". Mensen schrikken daarvan, maar ik ben opgehouden met er doekjes om te winden. Of mensen de illusie te geven dat ik er hard voor gewerkt heb. Het is mij overkomen. Ik had/ heb het niet in de hand. Ik weet niet of het zo zal blijven en eigenlijk word ik triest van al die lovende uitingen over mijn uiterlijk.

Want een mooi, of toch dunner, uiterlijk is niet wat mij gelukkig/beter maakt. Uiterlijk is iets wat je meekrijgt. Je kan er aan schaven. Het opleuken. Strakker maken. Het blijft voor mij toch maar de buitenkant. Versta me niet verkeerd. Het is leuk om eindelijk in winkels alles te kunnen dragen. Het is vleiende dat mannen die mij vroeger geen blik waardig gunde, mij nu bekijken. Het doet op zich wel goed als mensen mij complimenteren met hoe ik er uitzie of wat ik draag. Kleren dragen is minder een issue. Alles zit goed en past. 

Maar in mijn hoofd ben ik even onzeker als toen ik dik was. En ik besef nu dat mijn uiterlijk daar maar een klein stukje van is/was. Ik geloof dat uiterlijk er minder toe doet als je jezelf de moeite waard vindt. Als je gelooft dat je jezelf mag zijn. Als je er kan staan en weet dat ondanks je flubberbillen/scheve tanden/ sproeten/... je toch de moeite waard bent.

En dat is waar ik nu meer op hoop dan een maatje 36, strakke billen, borsten die niet hangen of een six pack. Ik wil mezelf de moeite waard vinden. Geloven dat ik een fijn/tof/interessant mens ben. Niet omdat iemand anders dat vindt, maar omdat ikzelf het weet.





dinsdag 2 augustus 2016

Remember the elevator of recovery is out of order. You'll have to use the stairs... one step at a time.

Bijna een jaar geleden dat ik mijn vorige blog schreef.

Ondertussen ben ik een vrouw die het over haar "ex" heeft. Die tegen mensen zegt: "even kijken of ik dan de kinderen heb." Die hoort bij het clubje van "gescheiden vrouwen" en "alleenstaande moeders".

Ik word op het einde van deze maand 39 jaar en moet mezelf en mijn leven weer opbouwen. 

Ik heb vaak het gevoel dat ik in een surreële wereld leef. Dat mijn wereld veranderd is, maar ik niet weet hoe ik er in moet leven. Alles is anders, behalve ik. 
Maar het is toch allemaal heel echt, heel reëel, heel hard, heel moeilijk en vooral heel pijnlijk. 

Mijn leven bestaat nu uit nadenken over zoveel dingen waarvan ik nooit gedacht had dat ze denkmateriaal zouden worden: een kinderregeling, omwisselmomenten, inboedelverdeling, eigen investeringen in mijn bijna ex-huis,..

Verder is het vooral een zoektocht dat leven van mij.
Naar praktische dingen: 
- een nieuwe auto met genoeg ruimte voor 4 kinderen, een hond en al het materiaal van voorgaande 
- een huurhuis met ruimte voor 4 kinderen en een hond dat toch min of meer betaalbaar is
- meubels, huishoudmateriaal, een laptop,...

Het is ook een zoektocht naar een antwoord op meer emotionele en zelfs existiële dingen :
- wie ben ik in deze nieuwe context
- hoe ga ik om met alleen zijn om de week
- hoe neem je afscheid van een leven dat je 23 jaar lang opgebouwd hebt
- hoe ga je om met het missen van uw kinderen, zeker als die het middelpunt van uw bestaan waren tot nu toe
- wat brengt mij (nog) plezier
- hoe ga je om met je ex en zijn nieuwe leven
Maar vooral: Waar haal ik de kracht vandaan om met dit alles om te gaan?

Want mijn leven is onzeker. Ik pieker over praktische zaken, financiën, maar vooral over de kinderen en de weerslag van dit alles op hen. Ik pieker over wat was en wat er zal komen. Ik pieker erover hoe ik alles kan plaatsen en niet geconsumeerd wordt door verdriet en woede.

Ik mis mijn oude leven en mijn volledige gezin. Ik mis diegene die ik ooit was toen ik dacht dat alles ok was en zou blijven. Ik mis mijn vlam. De vlam die in mij brandde, die maakte dat ik positief was en lachte. De vlam die ervoor zorgde dat ik me gelukkig kon voelen zelfs als het leven zwaar en lastig was.

Mijn vlam is uit. Misschien door al de tranen. Ik heb nog nooit zoveel gehuild als het laatste jaar. Eerst nog in een relatie, nu alleen. Soms stilletjes en soms zo hard dat ik niet meer kan blijven rechtstaan. Huilen uit verdriet, onmacht, boosheid en angst. 

Ik word dan wel omringd door fantastische mensen: familie, vrienden, collega's, buren,... Ze luisteren, troosten, adviseren, steunen, knuffelen en maken dat ik alles kan ventileren en soms ook vergeten. Ze maken het iets draaglijker, maar veel van de dingen die er gebeuren moet ik toch zelf ondergaan en plaatsen.

"Geef het tijd", zeggen de mensen.
"Ga op zoek naar wat jij leuk vindt in het leven", zeggen de mensen.
Ik ga mijn best doen.